Krótka historia parafii Wadowice Górne.
    Powstanie Wadowic Górnych jako osady datuje się na początek XIV wieku. W 1386 roku król Władysław Jagiełło darował ją Janowi z Tarnowa herbu Leliwa. Należała wówczas do parafii Książnice. W 1530 roku wydzielono i utworzono tu osobną parafię. Uposażył ją kasztelan sądecki Stanisław Tarnowski. Należy sądzić, że w tym okresie powstał również pierwszy kościół (kaplica) p.w. św. Anny (pojawia się wzmianka o nim w 1577 roku).

    Po reformacji w latach 1561-1570 parafia nie posiadała katolickiego duszpasterza, a przez około 20 lat istniał tu zbór protestancki. W 1585 roku powtórnie parafię uposażył Jan Gratus Tarnowski.

    Kolejny drewniany kościół zbudowano w Wadowicach Górnych w 1692 roku.  Wzmianka o nim, że spełniał również funkcje obronne pochodzi z roku 1772. W związku z wybudowaniem w roku 1913 nowego murowanego kościoła, został  przeniesiony (w 1916 roku) do miejscowości Jamy i tam do dziś pełni funkcję kościoła parafialnego.

    W 1925 roku formalnie erygowano  parafię Apolinary (obecnie Wadowice Dolne).

   Obecnie do parafii Wadowice Górne należą miejscowości: Wadowice Górne, Przebendów, Wampierzów (znaczna część), Piątkowiec (niewielka część) i Wadowice Dolne (niewielka część). W Wampierzowie znajduje się kaplica dojazdowa pod wezwaniem Św. Wojciecha.
 

Kościół parafialny.
    Obecny murowany kościół, według projektu architekta Teodora Talowskiego, został zbudowany w 1913 roku. Konsekracji w 1925 roku dokonał  bp tarnowski Leon Wałęga.

    Kościół w Wadowicach Górnych bardzo ucierpiał w czasie działań wojennych II wojny światowej, szczególnie pod koniec. Po wojnie był remontowany i odnawiany, a w 1957 roku odbudowano wieżę. Powtórnie w latach 2003-2006 odbudowywano zewnętrzną ceglaną elewację ze zniszczeń wojennych.
    Kościół jest zbudowany w stylu neogotyckim z cegły, z użyciem kamienia i pokryty blachą miedzianą Jest on jednonawowy, z transeptem i krótkim prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Po bokach prezbiterium są dwie przybudówki zakrystyjne. Od frontu kościół ma wieżę kwadratową, która w górnej części jest węższa, opięta lizenoszkarpami, z ośmioboczną nadstawą zwieńczona iglicą.
Wewnątrz kościół ma sklepienia gwiaździste i krzyżowe z bogatymi detalami architektonicznymi neogotyckimi i romańskimi (maswerki okienne, obramienia wejść i okien, gzymsy konsolowe. Na skrzyżowaniu kalenic dachu znajduje się wieżyczka z sygnaturką, która zwieńczona jest iglicą.
Kościół posiada trzy ołtarze gotyckie. W głównym ołtarzu znajduje się obraz Św. Anny, a za tym obrazem jest odsłaniana rzeźbiona scena ukrzyżowania. W dwóch bocznych ołtarzach znajdują się odpowiednio figury Św. Franciszka z Asyżu i Matki Bożej. W kościele znajdują się piękne witraże. Witraż od strony południowej przedstawia czterech Ewangelistów, witraż od strony północnej przedstawia czterech wielkich ojców Kościoła Zachodniego, a w prezbiterium witraże przedstawiają sceny z życia Pana Jezusa i Matki Najświętszej. Z dawnego wyposażenia zachowała się chrzcielnica z czarnego marmuru i obraz Matki Bożej Różańcowej.